Een Canadees, drie Nederlanders en een Zweed, die, voorzien van een batterij snaarinstrumenten én een zingende zaag, hun versie spelen van bluegrass, country en Americana: zo zou je, in -veel te- korte bewoordingen kunnen omschrijven waar deze Amsterdamse bende voor staat.

Ze draaien intussen ruim twintig jaar mee, wat best lang is voor een band, die opereert in wat je toch alleen maar een niche-genre kunt noemen: op erg veel air-play hoef je als muzikant niet te rekenen en wat concertpodia betreft, mogen ze dan in Nederland veel en veel beter af zijn dan bijvoorbeeld hier in Vlaanderen, je kunt toch enkel concluderen dat je geen twintig jaar samen blijft spelen, als je niet meer dan gemiddeld gepassioneerd en gebeten bent door de muziek die je wil maken. Die passie en hun wil om door te breken, bracht de Amsterdammers meermaals tot in de States, waar ze van Oost tot West toerden in gezelschap van hun vrienden van Whiskey Puppy uit Portland, Oregon. Net voor de verdomde Civid-pandemie over de wereld neerdaalde, waren ze samen nog aan het toeren doorheen Alaska, waar ze, van Anchorage tot McCarthy de songs aan het uitproberen waren van wat dezer dagen zou moeten verschijnen op hun nieuwe, vijfde plaat.

De omstandigheden maakten dat één en ander uiteindelijk voornamelijk via internetverbindingen en op zolderkamers moest gefinaliseerd worden en dat het hoogtepunt, een feestelijke Paradiso-presentatie, een paar keer verplaatst moest worden. Voorlopig staat die presentatie gepland voor 13 maart in, jawel, Paradiso en, nu ik de plaat een paar weken in huis heb en ze meer dan zomaar een paar keer heb kunnen beluisteren, kan ik alleen maar zeggen, met de hand op het hart, dat ze het wachten meer dan waard blijkt te zijn.

Als je op het web wat info over de band gaat opzoeken, stoot je steevast op de omschrijving “music from the heart”. Dat is hoe de Studs bluegrass in het algemeen en hun versie ervan in het bijzonder omschrijven en ik kan hen daarin alleen maar bijtreden: songs over mensen en dingen van alledag, over liefde en verlies, over werken of dat niet kunnen of mogen, over de kans en het onvermogen om als mensen et elkaar om te gaan. Doorgaans noemen we de optelsom van die elementen “folkmuziek” en dat is ook wat de Studs maken: folkmuziek, gefocust op de Verenigde Staten en hun muzikale erfenis, maar, volgens de band zelf, overgoten met een sausje van “folky, funky en freaky” elementen.

De veertien songs van de plaat komen allemaal van de bandleden zelf, met het leeuwendeel dat uit de pen komt van (pedal steel)-gitarist Roland van Beveren. Alle Studs spelen gitaar, maar Henrik Holm (de Zweed) voegt daar staande bas en zingende zaag aan toe, Jeff Cardey de Canadees, klinkt meesterlijk op mandoline, Jeroen Schmol,kan meer dan aardig uit de voeten op dobro en Weissenborn en Joram Peeters drukt zich fraai uit op fluiten en fiddle. Tel daarbij op dat ook alle vijf de Studs “from the heart” zingen en je krijgt een allerfijnste rootsplaat, waarop je invloeden van Guy Clark tot Bill Monroe, van The Old Crow Medicine Show tot Dirk Powell hoort passeren. Een van de songs van de plaat heet “George Jones” en dat is een perfecte samenvatting van de plaat: die man was namelijk net zo goed een meester in de honky tonk tearjerkers als in de rock ’n’ roll waarmee Elvis veel bekender werd dan hijzelf.

Goeie plaat dus van een band, die ik vooral toewens dat de hemel snel mag opklaren, zodat ze algauw weer de hort op kunnen om, om te beginnen, hun nieuw materiaal overal ten lande live te gaan voorstellen aan het publiek dat er ongetwijfeld op zit te wachten. Nog één woordje over de plaat: ze is prachtig uitgegeven en zit in een boekje dat je meteen herkent, als je je platenrek met de ogen scant. Heel mooi! Maar toch: vooral live gaan luisteren, zodra je de kans krijgt!

(Dani Heyvaert)